Διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Κύπρου

Η περίοδος που διερχόμαστε, είναι και πάλι πολύ σημαντική για το μέλλον της Κύπρου. Όπως και επανειλημμένα στο παρελθόν, σε ανάλογες περιόδους, έτσι και σήμερα υπάρχουν  ελπίδες ότι η Κύπρος θα μπορούσε να βρει επιτέλους, μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα εισβολής και κατοχής που προέκυψε το 1974 και ότι με θέληση και σωστούς χειρισμούς, μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια νέα ημέρα για την Κύπρο.

Και δεν μιλάμε βέβαια για οποιαδήποτε λύση. Μιλάμε για μια λύση δίκαιη, έντιμη και λειτουργική, την οποία δέχονται οι Κύπριοι και η οποία θα επιτρέψει την ομαλή λειτουργία ενός ενιαίου Κράτους την επόμενη ημέρα, χωρίς την ανάμιξή τρίτων, που θα φροντίσει τη σωστή  πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξή της, μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενωμένοι κάτω από ένα νέο Ομόσπονδο Πολιτειακό Σχήμα, οι Ελληνοκύπριοι αδελφοί μας, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και τις αδικίες του παρελθόντος και να ατενίσουν, από κοινού με του Tουρκοκύπριους, ένα διαφορετικό μέλλον ειρήνης και συνεργασίας, μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως κύριας θεσμικής εγγυήτριας της λειτουργίας του Κράτους και των Συμφωνιών, που θα καθιστά περιττή την ύπαρξη λοιπών, ξεπερασμένων εγγυήσεων.

Σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, όπου τόσα πολλά βρίσκονται πάνω στο τραπέζι και τόσες σκέψεις και προβληματισμοί μας απασχολούν, στην αναζήτηση της ορθότερης λύσης για το μέλλον της Κύπρου, είναι αυτονόητο να ακούγονται πολλές φωνές, πολλά συνθήματα και διαφορετικές απόψεις, για το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί.

Τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Λευκωσία, υπάρχουν φωνές, που αναζητούν σύνεση και προσοχή στους χειρισμούς του όλου θέματος, θεωρώντας, ότι δεν έχει έρθει ακόμα η εποχή της καλύτερης λύσης για τον Κυπριακό Ελληνισμό και ζητώντας να μην υπάρξουν βιαστικές «αποφάσεις», που μόνο κακό μπορούν να κάνουν και να μην επιλύσουν το θέμα.

Όλοι, ανεξαρτήτως και ασχέτως μεθόδου,  καλοπροαίρετα, ανησυχούν για την καλύτερη δυνατή λύση του Κυπριακού – διότι κανείς δεν αγαπά λιγότερο ή περισσότερο την Κύπρο, Ελλαδίτες ή Κύπριοι. Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε μια προοπτική επίλυσης, μήπως τυχόν, περιμένοντας καλύτερες ευκαιρίες, είναι δυνατόν να υπάρξει μια ευνοϊκότερη λύση του θέματος αυτού, που θα δώσει στη Μεγαλόνησο  και τους κατοίκους της, ένα ασφαλέστερο μέλλον.

Εδώ όμως, θα πρέπει, αναγκαστικά, να διατρέξει κανείς, διαχρονικά, την ιστορία των χαμένων, μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, ευκαιριών επίλυσης του Κυπριακού  και τις οποίες δεν προτιθέμεθα να απαριθμήσουμε εδώ.

Όμως, όσο και αν όλοι θέλουμε το καλύτερο για την Κύπρο και τον λαό της, οφείλουμε να επισημάνουμε τους κινδύνους που δημιουργούνται από τη διατήρηση της «μη λύσης».

Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η επόμενη ημέρα από μια τυχόν μη λύση του Κυπριακού, στην παρούσα φάση, δεν θα είναι απλά και μόνο μια καθυστέρηση, που μπορεί να αντιμετωπισθεί όπως όλες οι προηγούμενες.

Πρέπει τουλάχιστον να προβληματισθούμε σοβαρά, τόσο από το διεθνές, όσο και το περιφερειακό, αλλά και το άμεσο γεωπολιτικό μας περιβάλλον, τα οποία δεν είναι όμοια με αυτά που ίσχυαν προ δεκαετίας αλλά και πιο πριν.

Ειδικότερα, στην μεν παγκόσμια σκηνή, έχουμε έναν νέο παράγοντα στην Αμερικανική  πολιτική, που δεν ξέρουμε πως θα κινηθεί σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα και το Κυπριακό, ενώ, στην άμεση περιφέρεια της Κύπρου, εξελίσσονται τη στιγμή αυτή, σοβαρές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, άγνωστης ακόμη τελικής μορφής.

Επιπροσθέτως, στον ενεργειακό τομέα, θέμα που δεν υπήρχε προ δεκαετίας, εμπλέκονται  πολλοί παράγοντες που έχουν διαφορετικές απόψεις  για την εξέλιξή του, πράγμα που βέβαια περιορίζει το «πάνω χέρι» της Κυπριακής ηγεσίας πάνω στο θέμα των ενεργειακών κοιτασμάτων στο χώρο της.

Τέλος, στη γειτονική μας χώρα βρίσκεται σε εξέλιξη η δημιουργία ενός αυταρχικού καθεστώτος, που επιδιώκει έναν εποπτικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός αυτό αποτελεί έναν πρόσθετο παράγοντα αστάθειας για την επόμενη ημέρα.

Όλα αυτά, είναι σημεία των καιρών, τα οποία έχουν οπωσδήποτε τη σημασία τους και δεν θα πρέπει να τα παραβλέπει κανείς, ελπίζοντας ότι η μη λύση, είναι η καλύτερη λύση, διότι ενδεχομένως, το παρόν σκηνικό, να μη μπορεί πια να διατηρηθεί και να προκύψουν αλλαγές, πέραν της βούλησης της Λευκωσίας και των Αθηνών, με απρόβλεπτες συνέπειες.