Στην αρχή ήταν πενήντα. Δεν έφυγε ούτε ένας. Παρέμειναν στη θέση τους και οι πενήντα τεχνικοί του πυρηνικού σταθμού της Φουκοσίμα για να δώσουν τη μάχη με τους αντιδραστήρες. Οι πενήντα έγιναν εκατόν ογδόντα μαζί με αυτούς που προσφέρθηκαν εθελοντικά για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος και να σώσουν από τον όλεθρο εκατομμύρια ανθρώπων στη χώρα τους αλλά ενδεχομένως και σε άλλες χώρες. Εκατόν ογδόντα Ιάπωνες που δεν έχουν όνομα, που έχουν όμως σύζυγο, παιδιά, που το βράδυ κοιτάζουν τηλεόραση, που το Σάββατο πηγαίνουν στο σουπερμάρκετ και που η μανία τους είναι να αλλάζουν το κινητό τους κάθε έξι μήνες, για να αποκτήσουν την περισσότερο τεχνολογικά προηγμένη καινούρια συσκευή!

Άνθρωποι σαν όλους τους ανθρώπους του 21ου αιώνα είναι και οι εκατόν ογδόντα, με τη διαφορά ότι αυτοί ίσως δε θα είναι αύριο ζωντανοί. Και το ξέρουν. Κάποιος όμως έπρεπε να χειρισθεί το θέμα της υπερθερμάνσεως των αντιδραστήρων της Φουκοσίμα. Εκατομμύρια ζωές έπρεπε να σωθούν. Εκατομμύρια αντί εκατόν ογδόντα. Βαραίνουν τα εκατομμύρια. Ελάχιστη σημασία έχει η απώλεια των εκατόν ογδόντα στο σύνολο. Έξ άλλου εάν δεν έπαιρναν οι εκατόν ογδόντα την απόφαση να γίνουν καμικάζι ανθρωπισμού για τη σωτηρία των πολλών, απλώς θα συμπεριλαμβανόταν και ο δικός τους αριθμός στο γενικό σύνολο των θανάτων από τη ραδιενέργεια. Λογικά έτσι είναι τα πράγματα. Το ένστικτο όμως του ανθρώπου εμπρός στον κίνδυνο είναι να προσπαθεί να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν πιο μακριά και πιο γρήγορα. Δεν έχει την πολυτέλεια της λειτουργίας της λογικής όταν απειλείται η ζωή του. Τρέχει να φύγει.

Δεν πιστεύω ότι οι εκατόν ογδόντα της Φουκοσίμα σκέφθηκαν λογικά όταν πήραν την απόφασή τους να παραμείνουν στην επικίνδυνη περιοχή για να δαμάσουν το θηρίο της πυρηνικής καταστροφής. Πρέπει να λειτούργησε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Σπάνιο είδος συμπεριφοράς στις ημέρες μας όπου επικρατούν η μικροπρέπεια, το προσωπικό συμφέρον και η εκμετάλλευση. Συγκλονίζει αυτή η ιστορία της αυτοθυσίας των εκατόν ογδόντα της Φουκοσίμα και μας κάνει να νοιώθουμε τόσο μικροί.

Μετά από όσα διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες σκέπτομαι μήπως οι Ιάπωνες είναι πλασμένοι από διαφορετικά… υλικά από τους υπόλοιπους λαούς του πλανήτη; Δέχθηκαν τα πλήγματα από τον φοβερό σεισμό, υπέστησαν τη βιβλική καταστροφή από τη μανία του τσουνάμι, ζουν επί ημέρες με την απειλή της ραδιενέργειας, πεντακόσιες χιλιάδες είναι άστεγοι και παρ’ όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα δεν είδαμε τους Ιάπωνες ούτε να πανικοβάλλονται, ούτε να αδειάζουν τα καταστήματα τροφίμων, ούτε να αγανακτούν περιμένοντας τη σειρά τους στα βενζινάδικα, ούτε να διαδηλώνουν στους δρόμους του Τόκιο και της Οζάκα, να σπάνε βιτρίνες και να καίνε κάδους απορριμμάτων, ούτε να ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησεως. Αυτό που μαθαίνουμε μόνο είναι ότι οι πολίτες καταβάλλουν τις δικές τους προσπάθειες για να βοηθήσουν τους πληγέντες. Εστιάτορες μαγειρεύουν και διανέμουν φαγητά δωρεάν, κάτοικοι των νοτίων περιοχών φιλοξενούν αστέγους. Σε άλλο σημείο του πλανήτη, ο Κάντάφι απειλεί συλλήβδην όλη τη Μεσόγειο…

Άρθρο της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου
Αναδημοσίευση από την Εστία, 23/3/2011